wa tomy serii „Podkarpacie Literackie” (Wirydarz staropolski i oświeceniowy, Varia: od romantyzmu ku współczesności) zbierają artykuły ponad osiemdziesięciu badaczy ze wszystkich niemal uniwersytetów w Polsce, a ponadto z bibliotek, towarzystw naukowych i stowarzyszeń twórców. Badacze ci reprezentują różne dziedziny humanistyki: historię literatury, krytykę literacką, językoznawstwo, kulturoznawstwo, muzealnictwo, bibliotekoznawstwo, historię dziejów. Ich artykuły z jednej strony wpisują się w nurt badawczy obejmujący literatury regionalne, z drugiej wychodzą naprzeciw potrzebie monografii zbiorowej dotyczącej pisarzy Rzeszowszczyzny. Uporządkowane chronologicznie, gdy idzie o analizowany materiał źródłowy, obejmują 550 lat: od Pawła z Krosna po autorów współczesnych. Omawiają wpisaną do kanonu lekturowego twórczość pisarzy wybitnych, ale też poetów i prozaików minorum gentium. Indeksy (alfabetyczny i chronologiczny) pisarzy związanych z tym regionem obejmują przedstawicieli sztuki słowa różnych nacji: Polaków, Żydów, Ukraińców, Węgrów, Czechów, Karpatorusinów (Łemków, Bojków) itd. Nie trzeba chyba dodawać, że jest to pierwszy tego rodzaju wykaz pisarzy związanych z Podkarpaciem.

O dużym czytelniczym zapotrzebowaniu na omawianą publikację zdaje się świadczyć fakt, że nakład pierwszego tomu został wyczerpany w ciągu zaledwie czterech miesięcy od ukazania się. Tomy otrzymały znakomite recenzje wydawnicze od profesorów IBL PAN w Warszawie, Uniwersytetu w Białymstoku, UMCS w Lublinie i UMK w Toruniu. Dwuczęściowa monografia została bardzo dobrze przyjęta w środowiskach akademickich. Prof. dr hab. Irena Kadulska w liście skierowanym do zespołu redakcyjnego napisała m.in.: „Nade wszystko trzeba uznać «Podkarpacie Literackie» za edycję prestiżową, o rzadkiej, odkrywczej zawartości […]. Omawiana pozycja wyrasta z naturalnego impulsu naukowego – z badania regionu i potrzeby uwzględnienia długiego trwania kultury Podkarpacia i jego osiągnięć.

[…] Zdumiała mnie objętość – a więc tak wiele ważnych, interesujących tematów, dotychczas zaniedbanych i trudnych do opracowania, czekało na badaczy. Tylu autorów, z wielkiej liczby polonistyk krajowych, potrafili redaktorzy skupić wokół profilu i zadań [serii]. […] Kompozycyjna wzorcowość księgi wynika […] z chronologii, proporcji i pewnej wizji tematycznej […]. O książce tak wiele mówi nowatorsko przygotowana część Dodatki i uzupełnienia. Zwraca też uwagę ozdobienie tomów pięknymi ilustracjami i [dopełnienie narracji] mapami”.